Blog

Sonbaharda yalnız içilen kahve tadı var.

Fakat an kopyalanamıyor. Anı olsa dahi, aynı c/anı bir türlü taşımıyor. 

Hiç unutmadık paravanı altında unutulan, görmezden gelinen, ihmal edilen hatta yok sayılan ne çok şey var. “Yoksa ezber; var olanı hafızada varsaymanın getirdiği bir yok etme biçimi mi?” diyeceğimiz kadar…

Kalpsiz bir itaatin yanında, kalpli bir isyan daha değerlidir. Bu yüzden nabız ölçümü önemlidir...

Dünyayı eskittik. Onunla oynadık. Oyuncağımızı kırdık. Oyuncağımız bize kırıldı.

Biz kasıtlı ölüler, yaşama anlam verme işinde anlaşamıyoruz, kimi yaşayanlarca. Çekiliyoruz sahne sevicilerin yanından. Yavru ağzı veya kırmızı kurdelalarımızı onlar taksın diye bırakıyoruz.

"An'ı yaşa!" sloganının yanlış baskısı altında şimdiki zamanı ezen ve "Hemen, şimdi!" ‘ nin altında kalanlara ithaf etmeli miyim bu yazımı? Emin değilim. Fakat an; kendisinden ibaret olmayabilir.

Hatırlıyorum da biz önceden yaşadığımız zamanı kafesleyebiliyorduk. Hatta güvercin besler gibi beslediğimizi bile söyleyebilirim.

Bir yaprağın seyrindeyiz. Büyük bir çınardan düşmüşüz. Yüzüyor ömrümüz. Bir dala takılıp iki, bilemedin üç gün eğleşiyor. Mola yola dahil.

Dipsiz analizler, gizemli, sadece kendilerinin bildiği, birazdan açıklayacağı -fakat çok- stratejik anlatımlara baktığınızda, küresel canavarların yüce iradesinden başka her irade, bahse değmez bir şekilde unutulmuş gibidir.