Blog

“Kalbim göklü-köklü bir gaye için çarptığı müddetçe sağım, sağlıklıyım. Yaşamaya yüzüm varsa bundandır. Kuş sürülerine takılıp kalmışsa kirpiklerim. Rüzgârı öpmüşse iki de bir yanağım. Bundandır.”

Özgür irade ve bütün bir hayat, ölümüne bizimdir.  Nerden baksan seksen, doksan yıl. Koca ömür. 

Bugün aklıma yukarıda anlattığım o gün geldi. Sala ile halayın neredeyse aynı zamanı paylaşma cüretine tanık olup, kefeni fırfırlı, gelinliği dikişsiz halde olmadık hayaller gördüğüm o gün...

İstisnalar her zaman ki gibi “kaide”yi/kaidesizliği bozmayacak kadar var. 

Hatırlasanıza, daha bir kaç yıl önce…

Bir yıldız kaydı. Şehir ikiye bölündü. Yok üçe. Hayır hiçe bölündü.”

O öyle sanmaktadır artık. Öyle inanmaktadır. Herkese karşı herkesten çok sorumludur.

Biz diyorum. Çünkü adı konulmamış bir biz var illa. Biz varız. 

Sevginin hakiki tevellüdü o “gün”dür. Sevilenin erdemleri kadar zaaflarının da fark edildiği o tarih. Ulaşılması umut edilen o müthiş an…

Yoksa mertliğin yeniden tanımlanmaya ihtiyacı mı var? O taşa, o "sapana" takıldı zihnim… Kimi zaman kalemini sapan yapan biri olarak. Ve taş yerine kurutulmuş gül atan biri olarak…